Ang matagal na paghihintay ay nagpapahina ng kalooban, ngunit ang pangarap na natupad ay may dulot na kasiyahan.

Mga Kawikaan 13:12

Mabigat ang pakiramdam ni Elsa. Meron kasi siyang panalangin na ‘di pa nasasagot. May ilang taon na rin ang nakakalipas mula nang una niya itong ilapit sa Diyos. Sabi nga sa Mga Kawikaan 13:12, “Ang matagal na paghihintay ay nagpapahina ng kalooban …” Naalala niya tuloy si Abraham at Sarah na may katagalan din ang paghihintay na magkaroon ng anak. Umabot din ng dalawampu’t limang taon bago isinilang si Isaac. Siguro na-discourage sila kada buwan na hindi pa buntis si Sarah. Nariyan din si Joseph na ilang taon ding nabilanggo kahit walang kasalanan. And what about the bleeding woman who suffered for 12 years mentioned in the New Testament? Lahat sila ay matagal na naghintay. Pero alam ni Elsa how the Lord used all of their waiting for good. Tahimik man ang Diyos, patuloy pa rin siyang gumagalaw para sa ikabubuti natin.  

While walking, napatanong si Elsa, “’Di ba, Lord, even in Your silence, You are still there? Could you assure me of Your presence this morning?” Napansin niya ang mag-amang naglalakad. The father was walking a few steps behind the little child. Tila may pahiwatig sa kanya ang Diyos. “I know where we’re going, anak, and I’m with you, every step you take.” Then, as if on cue, the little child turned around, raised her arms to her father who immediately scooped her in his arms and carried her. “At kapag napagod ka, abutin mo lang Ako. I am more than able to carry you.”

Naranasan ni Elsa ang presence ni Lord na nakakapag-alis ng pagod that morning. Nakalma ang agam-agam niya. She realized that she can draw even closer to the Lord while waiting. ’Di pa man tapos ang kanyang paghihintay, napanatag siya. Even an unanswered prayer can’t separate her from the love of God.