Napakaligaya at kahanga-hanga sa ating pangmasid, ang nagkakaisa’t laging sama-sama na magkakapatid!

Awit 133:1

Humihilab na ang tiyan ni Marina. Napapaiyak na siya sa sakit kaya dali-daling tinawag ni Danny ang mga kapitbahay. Panahon na para sa usong. Sa kanilang maliit na komunidad sa isang bundok sa Batangas, napakahirap pag may ganitong emergency. Bukod sa malayo ang ospital, walang kalsada mula sa itaas hanggang sa paanan ng bundok. Kaya naman may usong — ang sama-samang pagpasan ng mga tao sa pasyenteng nakahiga sa stretcher hanggang sa maihatid ito sa sasakyan.

Pero ang ganitong “pagpasan” nina Danny at ng kanyang mga kapitbahay ay hindi lang pag may emergency. Nagtutulungan din sila sa pagwawalis ng mga nalaglag na dahon at sanga mula sa napakaraming puno sa paligid. At kung may sinumang nangangailangan ng okra o talong, madali siyang makakahingi sa kapitbahay.

Tama ang sinabi ng sumulat ng Awit 133:1: “Napakaligaya at kahanga-hanga sa ating pangmasid, ang nagkakaisa’t laging sama-sama na magkakapatid!” Kapag sa family, place of work, o community ay may shared responsibility at concern sa isa’t isa, posible ang pagkakaisa. Kaya nanalangin si Jesus: “Idinadalangin ko sa iyo, Ama, na silang lahat ay maging isa gaya natin. Kung paanong ikaw ay nasa akin at ako‘y nasa iyo, nawa‘y sila man ay sumaatin …” (Juan 17:21).

With this prayer, pinalalim ni Jesus ang tunay na ibig sabihin ng unity — ang pakikipag-isa sa Diyos ang siyang magbubunga ng pakikipag-isa natin sa ating kapwa. Motivated by God’s love, we can love others and live with them in unity. As we dwell under God‘s grace and authority, we can thrive together, refresh each other, and live safe and healthy.