Sa gitna ng kahirapan, ang nadama ko ay aliw, pagkat buhay ang natamo sa pangako mo sa akin.

Awit 119:50

Kapag puso mo ay lupaypay na and full of grief, kanino ka nga ba lalapit? Sino ba ang makakapagpatahan sa iyo at makapagpapatigil sa pagpatak ng luha mong halos hindi maubos? Kapag nahaharap tayo sa isang malaking problema, hindi ba’t nakakapanghina kung wala na talaga tayong ibang pwede gawin kung hindi ang umiyak at umasa sa awa ng Diyos?

Ganyan ang pakiramdam ng isang ulila na nawalan ng magulang. Nabuhay siyang walang ama dahil maagang yumao ang Papa niya. When she was eighteen, ang kanyang  Mama naman ang namaalam.

Walang paglagyan ang lungkot at sakit sa kanyang puso. Ang nag-iisang tao na naniniwala at nagmamahal sa kanya ay wala na. Sa paglisan ng kanyang mama, tuluyan nang naubos ang immediate family niya — walang tatay, nanay, at kapatid.

Ngunit sa gitna ng kanyang pagtangis at pagdarasal, nangusap ang Diyos at nabasa niya sa Biblia ang mga salita sa Awit 119:50. Pinanghawakan niya ang mga salitang ito. Sa bawat season ng buhay nya, pinatunayan ng Panginoon ang Kanyang mga pangako. Nakapagtapos siya ng pag-aaral, naging isang professional, nagkaroon ng mabubuting kaibigan, at dinamayan ng mga kamag-anak.

Marahil nakakarelate ka sa ulila, o di kaya naman ay may mas malalim ka pang pinagdaraanan, at parang wala na kahit sino mang makakatulong sa iyo. Sa gitna ng pagkakaroon mo ng mabigat na problema, alalahanin mong “Malapit ang Panginoon sa mga may bagbag na puso, at tinutulungan niya ang mga nawawalan ng pag-asa” (Salmo 34:18, Ang Salita ng Dios).

Lumapit ka sa Panginoon. Take that first step to cry out to Him and be vulnerable. Nakikinig Siya sa iyo. Mahalaga ka sa Kanya. Sa Panginoong Jesus, buhay ang pag-asa. Ipagkatiwala mo ang buhay sa Kanya. Tuklasin mo ang Kanyang mga pangako, at mararanasan mong totoo ang mga ito. Tulad ng pangako Niya sa ulila na Kanyang patuloy na pinapagtibay.