Nang pasimula ay nilikha ng Diyos ang langit at ang lupa; ang lupa ay walang hugis o anyo. Dilim ang bumabalot sa kalaliman at kumikilos ang Espiritu ng Diyos sa ibabaw ng tubig. Sinabi ng Diyos: “Magkaroon ng liwanag!” At nagkaroon nga. Nasiyahan ang Diyos nang ito’y mamasdan. Pinagbukod niya ang liwanag at ang dilim. Ang liwanag ay tinawag niyang Araw, at ang dilim naman ay tinawag na Gabi. Lumipas ang gabi, at sumapit ang umaga—iyon ang unang araw.

Genesis 1:1–5

A college professor was teaching his class about how the universe began. He explained that the universe began out of a big bang or massive explosion. And then he talked about evolution, how man evolved from ape, so he concluded that humans are merely accidental creations. A student politely asked him, “If we are the result of an accident, then how are we supposed to live? Should we live randomly? Bahala na kung anong mangyari, bahala na kung magkaroon ng aksidente?”

The professor stood there, staring at the student na para bang sinasabing pilosopo kang bata ka!

Come to think of it, if we are indeed an accident, then what is the purpose of living? Would you rather believe that theory or believe in the fact that we are not an accident but created by a loving Creator? The powerful and mighty God made the universe, the earth, and everything in it. Mababasa natin ang istorya ng Kanyang paglikha ng daigdig sa Genesis 1, at ang paglikha ng unang tao sa Genesis 2.

If we look around, instead of an accident, we will see many proofs of God’s intentional design and timing. May kanya-kanyang panahon ang araw at gabi. May kanya-kanyang lugar ang langit, ang lupa, ang dagat. At higit sa lahat, nilikha Niya ang tao ayon sa Kanyang larawan at wangis (Genesis 1:26). Sadyang ginawa tayo ng Diyos na may purpose at plano. Mahal Niya tayo at kung magtitiwala tayo sa Kanya, ipapakita Niya ang plano at kalooban Niya sa atin (Jeremiah 29:11; Proverbs 3:5–6).