Matanda na’t puti na ang aking buhok, huwag akong iiwanan, ang samo ko sa iyo, O Diyos

Awit 71:18

Sa isang huntahan ng mga middle-aged men, isa-isa silang nagkuwento ng kanilang mga saloobin. “Paano na kaya tayo kapag uugud-ugod na tayo?” nasabi ng isang lalaki. Napatanong naman ang isa, “Papaano na lamang kung hindi tayo alagaan ng ating mga anak?” At isa pa sa kanilang kasama ang napabulalas, “Bahala na ang Diyos sa atin!”

Ilan lamang ‘yan sa maaari nating isipin sa ating pagtanda. Maaaring sa ngayon hindi pa ito naiisip ng mga nakakabata, pero malamang sa mga susunod na dekada maiisip at maiisip din nila ito. Ang takot tungkol sa magiging kinabukasan, lalo na sa pagtanda, ay karaniwan sa mga tao. To think about it and to prepare about the future is human nature. But even if we prepare for our old age, we can never tell what the future holds for us.

It is a relief to know that there is someone who holds our future even when we get old. Nanalangin ang sumulat ng Awit 71:18 ng ganito: “Matanda na’t puti na ang aking buhok, huwag akong iiwanan, ang samo ko sa iyo, O Diyos.” Nangako ang Diyos sa pamamagitan ng propetang si Isaiah: “Ako ang inyong Diyos. Iingatan ko kayo hanggang sa pumuti ang inyong buhok at kayo’y tumanda. Kayo’y nilikha ko kaya tungkulin ko na kayo’y iligtas at tulungan” (Isaias 46:4). Hindi ba nakakagaan ng kalooban ang pangakong ito ng Panginoon sa atin?