Ngunit magpakatatag kayo at huwag masiraan ng loob. Gagantimpalaan kayo dahil sa inyong mga ginagawa.

2 Mga Cronica 15:7

Excited sina Frankie na akyatin ang isang hidden waterfall. Sa simula ng hike, maraming kuhanan ng selfie, naka-flex pa ang mga braso. Pero pagkalipas ng isa, dalawa, tatlong oras, napagod na sila, lalo’t paakyat na ang terrain. Tumahimik na ang grupo, hingal na lang ang maririnig. “Malayo pa ba?” naiiyak na tanong ng nasa hulihan, matapos niyang madapa at magalusan. Gusto na nilang umuwi. Mahapdi na ang araw sa kanilang balat.

Feel ba ninyo ang bigat ng kanilang dinadala — ang ngawit ng mga binti, ang lagkit ng kanilang mga batok at paltos sa paa? May bundok ba tayong inaakyat ngayon? Nakalimutan na ba natin yung excitement nang pinasok ang bagong trabaho, o ang kilig sa start ng relationship? Nakakapagod ba? Nakakasawa na? Gusto nang mag-quit?

But wait!

Sige, maupo muna tayo sa lilim ng punungkahoy at uminom ng tubig. Bumaling tayo sa Salita ng Diyos. Pagnilay-nilayan natin ang 2 Mga Cronica 15:7. Alalahanin natin kung bakit nga ba natin sinimulan ang paglalakbay. Di naman nagbago ang ating desire, di ba? Kailangan lang natin magpahinga at uminom, magpalakas. Namnamin natin ang matamis na tubig ang Kanyang Salita, at ang sariwang hangin ang Banal na Espiritu.

Balikan natin sina Frankie. Nasalubong nila ang isang grupo ng hikers na pababa na mula sa bundok. “Konti na lang, mararating ninyo na ang waterfall! Ang ganda, grabe, it will be so worth the climb.” Nabuhayan ng loob sina Frankie. “Tara,” ang kanyang sigaw, “kaya natin ito!” Muling nag-pursige ang magkakaibigan hanggang sa matunghayan nila ang kabigha-bighaning waterfall. Wow! Nagsigawan at nag-unahan sa pagtalon sa malinaw na tubig.

Pauwi mula sa trek, nakangiting nabanggit ni Frankie, “Mabuti na lang hindi tayo nag-give up, ano? Kayang-kaya pala! Saan na tayo next na pupunta?”